Fladry na Babiej Górze
W piętrze alpejskim Babiej Góry pojawiły się fladry. Zamontowano je, aby zwracały uwagę turystów, by trzymali się wytyczonych szlaków i nie zadeptywali bardzo rzadkich zespołów roślinnych.
W przestrzeni chronionej fladrami występują bardzo rzadkie na Babiej Górze zespoły roślinne:
- zespół situ skucina i kostrzewy niskiej,
- zespół wierzby zielnej,
- zespół kosmatki brunatnej.
Te trzy zespoły roślinne są objęte międzynarodowym programem Natura 2000 w ramach Dyrektywy Siedliskowe EU.
Oprócz tych zespołów roślin, w otoczeniu szlaków znajdują się siedliska psiar wysokogórskich. W zespołach tych rośnie wiele gatunków prawnie chronionych: wroniec widlasty, widlicz alpejski, sasanka alpejska, zawilec narcyzowy, czy rojnik górski.
Interesującymi gatunkami w tej przestrzeni są też: rozchodnik alpejski, rogownica alpejska, dzwonki i inne rośliny. Gatunkami pospolitymi w tej przestrzeni są: jastrzębiec alpejski czy kosmatka brunatna.
Jak podkreślił pan Stanisław Szafraniec z Babiogórskiego Parku Narodowego: „Siedliska te i gatunki zajmują mały areał, zaś regeneracja po intensywnym wydeptywaniu jest bardzo powolna. Wszystkie niewielkie roślinki wzrastają w trudnych górskich warunkach. Uszanujmy ich wysiłek życiowy. Łany muraw nietknięte naszymi butami, stanowią dla oka turysty miły widok, który powinien trwać jak najdłużej”.
Babiogórski Park Narodowy został utworzony w 1954 r. Znajduje się w Polsce południowej, w powiecie suskim i nowotarskim przy granicy ze Słowacją. Obejmuje północną i południową stronę masywu Babiej Góry, włączając najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego – Diablak (1725 m n.p.m.), a także fragment stoków Pasma Policy, położonych nieopodal przełęczy Krowiarki. W 1977 roku Babią Górę w granicach Parku Narodowego objęto statusem rezerwatu biosfery i włączono do programu UNESCO. Babiogórski Park Narodowy odwiedzany jest co roku przez ponad 100 tysięcy turystów.
Źródło: Babiogórski Park Narodowy
